Episode 5: Salamat Fernando

Hindi ko inaasahan na darating ang panahon na pasasalamatan ko ang MMDA Chairman na si Bayani Fernando dahil sa paggawa niya sa U-Turn Scheme na ipinatupad sa mga kalsada ng Metro Manila.

Nagsimula ang pangyayaring iyon noong nakaraan na semestre. Sumakay ako sa Faculty Center ng mga bandang ala-sais ng hapon at ako'y nakapwesto sa may harapan, yung malapit sa labasan.

Ito naman katabi ko na malapit sa drayber, animong binayaran niya ang isa at kalahati ng aming upuan at kalahati na lang ng pwet ko ang nakasayad sa upuan.

Wala naman akong problema sa mga ganitong klaseng upo, medyo nasanay na rin ako sa dami ko ng sakay sa mga jeepney. Pero iba ito dahil sa aming upuan.

Yung upuan ay yung klase na pataas yung sa gilid. Bali ang gitna ng pwet ko ay parang tinutusok ng pataas na pwesto ng upuan at masasabi ko sa inyo na hindi ito kanais-nais na pakiramdam.

Lahat ng sakit at hapdi ay lubusan kong inangkin para lang sa uwi kong ito.

Nang makarating na ang jeep sa may university avenue, binilisan na ito ng drayber. Ako naman sa hirap ng upo e nakahawak sa gilid para maisuporta ko ang aking sarili. Ang katabi ko naman, relax na relax lang sa pagkakaupo. Ni hindi man lang siya humahawak sa mga sulok ng jeep. Akala mo kung sinong hari at ang buong kapwetan niya ang nakaupo.

Malapit na ang jeep sa may commonwealth. Noong wala pa ang U-turn scheme diretso lang ang mga jeep tumatawid sa commonwealth at kapag nakarating na sa kabila ay liliko pakaliwa patungong philcoa. Pero sa mga panahong iyon meron na, kaya kinailangan ng jeep na lumiko sa kanan at maghanap ng lagusan para makapagU-turn sa commonwealth.

Mabilis na lumiko pakanan ang jeep.

Bali kung hindi ka nakahawak ang tapon mo ay patungo sa drayber kung nakaupo ka sa harapan due to the centrifugal force. Buti na lang nakahawak ako. Yung katabi ko naman nagulat sa mga pangyayari, naghanap ito kaagad ng makakapitan dahil siya ay tumitilapon patungo sa drayber, pero wala itong makapitan. Mukha talaga siyang tanga sa kaunting sandali na iyon, ang dalawang kamay niya nakataas at ang kanang paa niya tumaas rin at nasipa pa ako nito. Pero wala naman problema sa akin kung nasipa niya ako dahil ang mukha niya ay tuluyang tumama sa balikat ng drayber. Sino siya ngayon?

Ako naman, hindi lang dapat ngiti ang makuha ko sa pagkakataon na ito. Kailangan ko makuha ang dapat sa akin, ang apat na piso ko kailangan maisulit. Kinabig ko agad ang pwet ko patungo sa gitna ng upuan. Ako naman ngayon ang nakaupo ng maayos.

Nang inayos niya ang upo niya, napansin niya na maliit na ang kanyang upuan at tumingin pa nga ito sa akin. Dedma lang akong nakatingin sa daan na para bang walang nangyari. Akala mo kung sino siya, pareparehas lang naman kami studyante ng UP at pareparehas lang kami nagbabayad.

Sinabi ko sa aking sarili "Pakiramdaman mo ngayon ang sakit at hapdi na dinaranas ko dahil lang sa kasakiman ng pwet mong makaupo ng maayos. Akala mo kung sino ka? Sino ka ngayon at ang kapwetan ko ang naghahari sa espasyo ng upuan natin."

Bago magtapos itong entry na ito gusto kong pasalamatan ang aking bayani mula sa pwet ng masamang hari. Bayani Fernando, isa kang tunay na bayani para sa pwet ko. Maraming salamat.