Episode 5: Salamat Fernando

Hindi ko inaasahan na darating ang panahon na pasasalamatan ko ang MMDA Chairman na si Bayani Fernando dahil sa paggawa niya sa U-Turn Scheme na ipinatupad sa mga kalsada ng Metro Manila.

Nagsimula ang pangyayaring iyon noong nakaraan na semestre. Sumakay ako sa Faculty Center ng mga bandang ala-sais ng hapon at ako'y nakapwesto sa may harapan, yung malapit sa labasan.

Ito naman katabi ko na malapit sa drayber, animong binayaran niya ang isa at kalahati ng aming upuan at kalahati na lang ng pwet ko ang nakasayad sa upuan.

Wala naman akong problema sa mga ganitong klaseng upo, medyo nasanay na rin ako sa dami ko ng sakay sa mga jeepney. Pero iba ito dahil sa aming upuan.

Yung upuan ay yung klase na pataas yung sa gilid. Bali ang gitna ng pwet ko ay parang tinutusok ng pataas na pwesto ng upuan at masasabi ko sa inyo na hindi ito kanais-nais na pakiramdam.

Lahat ng sakit at hapdi ay lubusan kong inangkin para lang sa uwi kong ito.

Nang makarating na ang jeep sa may university avenue, binilisan na ito ng drayber. Ako naman sa hirap ng upo e nakahawak sa gilid para maisuporta ko ang aking sarili. Ang katabi ko naman, relax na relax lang sa pagkakaupo. Ni hindi man lang siya humahawak sa mga sulok ng jeep. Akala mo kung sinong hari at ang buong kapwetan niya ang nakaupo.

Malapit na ang jeep sa may commonwealth. Noong wala pa ang U-turn scheme diretso lang ang mga jeep tumatawid sa commonwealth at kapag nakarating na sa kabila ay liliko pakaliwa patungong philcoa. Pero sa mga panahong iyon meron na, kaya kinailangan ng jeep na lumiko sa kanan at maghanap ng lagusan para makapagU-turn sa commonwealth.

Mabilis na lumiko pakanan ang jeep.

Bali kung hindi ka nakahawak ang tapon mo ay patungo sa drayber kung nakaupo ka sa harapan due to the centrifugal force. Buti na lang nakahawak ako. Yung katabi ko naman nagulat sa mga pangyayari, naghanap ito kaagad ng makakapitan dahil siya ay tumitilapon patungo sa drayber, pero wala itong makapitan. Mukha talaga siyang tanga sa kaunting sandali na iyon, ang dalawang kamay niya nakataas at ang kanang paa niya tumaas rin at nasipa pa ako nito. Pero wala naman problema sa akin kung nasipa niya ako dahil ang mukha niya ay tuluyang tumama sa balikat ng drayber. Sino siya ngayon?

Ako naman, hindi lang dapat ngiti ang makuha ko sa pagkakataon na ito. Kailangan ko makuha ang dapat sa akin, ang apat na piso ko kailangan maisulit. Kinabig ko agad ang pwet ko patungo sa gitna ng upuan. Ako naman ngayon ang nakaupo ng maayos.

Nang inayos niya ang upo niya, napansin niya na maliit na ang kanyang upuan at tumingin pa nga ito sa akin. Dedma lang akong nakatingin sa daan na para bang walang nangyari. Akala mo kung sino siya, pareparehas lang naman kami studyante ng UP at pareparehas lang kami nagbabayad.

Sinabi ko sa aking sarili "Pakiramdaman mo ngayon ang sakit at hapdi na dinaranas ko dahil lang sa kasakiman ng pwet mong makaupo ng maayos. Akala mo kung sino ka? Sino ka ngayon at ang kapwetan ko ang naghahari sa espasyo ng upuan natin."

Bago magtapos itong entry na ito gusto kong pasalamatan ang aking bayani mula sa pwet ng masamang hari. Bayani Fernando, isa kang tunay na bayani para sa pwet ko. Maraming salamat.

Episode 4: Studyante po ako

Umaga pa lang non, maganda ang panahon kung kaya naman maganda ang pakiramdam ko nung araw na iyon.

Sumakay ako ng jeep sa may SM North papuntang UP. Hindi nanaman ako nakaupo sa paborito kong upuan, pero wala akong pakialam dahil maganda ang gising ko sa araw na iyon. Malapit ako sa may drayber at ako ang nagaabot ng mga pamasahe ng mga tao.

Simple lang naman ang magabot. Kuha ka rito, kuha ka ron, kung hindi marinig ng drayber kung saan bababa yung pasahero e di uulitin ko para sa kanya yung sinabi ng pasahero.

Marami na akong naabutan, madalas sa may UP bababa, meron din bababa sa heart center, city hall at philcoa. Meron mga studyante at meron din mga ordinaryong pasahero.

May isang nag-abot sa akin, binayad niya limang piso. Pinakamababa para sa studyante ay anim na piso at para naman sa ordinaryong pasahero seven pesos at fifty centavos. Inisip ko naman na siguro kulang lang yung binayad niya kaya naman nag-abot siya ng limang piso. Inabot ko naman ito at binigay sa drayber.

Tinanong ng drayber kung saan siya bababa dahil galing siyang SM North. Sagot naman nito "Sa may UP, studyante lang po manong."

Hindi ito narinig ng drayber at tinanong niya kung ano yung sinabi ng nagbayad.

"Sa may UP, studyante lang po manong." ulit nito sa drayber.

Hindi ko na ito naulit sa drayber dahil marami agad pumasok na tanong sa isipan ko...

Studyante? Ilan taon ka na ba talaga?

Yung nagbayad mga kasing taon ng tatay ko, at masmatanda pa ata ito!!! Nagtaka talaga ako non...

Si manong drayber naman, tumingin lang sa kanya at hindi na siya pinansin... Malamang dahil sa malaki yung tao na nagsabi non at mukha itong makikipagsuntukan at manggulo sa mga tao sa loob ng jeep, kaya naman minabuti na lang ng drayber na palampasin kaysa naman magkagulo pa sa loob ng jeep.

"Kuya dito na lang po ako!!!" Sabi ng matandang studyante ng makalagpas kami kay oble.

Pagbaba nito sabi ng drayber "Kuya pa tawag mo sa akin e masmukha ka pa nga masmatanda kaysa sa tatay ko. Sinabi mo pa na studyante ka, limang piso nga lang binayad mo, e otso ang studyante papuntang UP. Kita naman sa mukha mo. Mastanggap ko pa nga kung sabihin mo senior citizen ka kaysa sa studyante."

Nagtawanan kami lahat sa loob ng jeep. Sangayon ako sa drayber na masmalapit nga si manong studyante sa pagiging senior kaysa sa pagiging studyante.

Ng makababa ako ng jeep, natatawa pa rin ako sa mga pangyayari... naisip ko na lang nung nagkaron na ako ng tamang pag-iisip na tumigil sa pagtawa na panganib pala yung dala ng manong na iyon sa jeep na sinakyan ko kung sinagot siya ng drayber. Pero wala na akong magagawa, nakakatawa talaga siya...